اي زنده!
اي معناي حيات؛ زماني كه هيچ زنده اي در وجود نبوده است.
اي آنكه:
با خوبي و احسانش خود را به من نشان داد.
و من با بدي‌ها و عصيانم ، در مقابلش ظاهر شدم.
اي آنكه:
در بيماري خواندمش و شفايم داد؛
در جهل خواندمش و شناختم، هدايتم عنايت كرد؛
در تنهايي صدايش كردم و جمعيتم بخشيد؛
در غربت طلبيدمش و به وطن بازم گرداند؛
در فقر خواستمش و غنايم بخشيد؛
من آنم كه بدي كردم... من آنم كه گناه كردم.
من آنم كه به بدي همت گماشتم.
من آنم كه در جهالت غوطه‌ور شدم.
من آنم كه غفلت كردم
من آنم كه پيمان بستم و شكستم
من آنم كه بدعهدي كردم... و اكنون بازگشته ام.
باز آمده ام با كوله باري از گناه و اقرار به گناه.
پس تو درگذر اي خواي من!
ببخش اي آنكه گناه بندگان به او زيان نمي‌رساند
اي آنكه از طاعت خلايق بي نياز است و با ياري و پشتيباني و رحمتش مردمان را به انجام كارهاي خوب توفيق مي دهد.
معبود من:
اينك من پيش روي توام و در ميان دستهاي تو.
آقاي من!
بال گسترده و پر شكسته و خوار و دلتنگ و حقير
نه عذري دارم كه بياورم و نه تواني كه ياري بطلبم
نه ريسماني كه بدان بياويزم.
و نه دليل و برهاني كه بدان متوسل شوم...
چه مي توانم بكنم؟ وقتي كه اين كوله بار زشتي و گناه با من است؟!...‌ انكار؟!
چگونه و از كجا ممكن است و چه نفعي دارد وقتي كه همه اعضا و جوارحم ، به آنچه كرده‌ام گواهي مي دهند؟
خداي من!
خواندمت، پاسخم گفتي؛
از تو خواستم، عطايم كردي؛
به سوي تو آمدم، آغوش رحمت گشودي؛
به تو تكيه كردم، نجاتم دادي؛
به تو پناه آوردم، كفايتم كردي؛
خدايا!
از خيمه‌گاه رحمتت بيرونمان مكن.
از آستان مهرت نوميدمان مساز.
آرزوها و انتظارهايمان را به حرمان مكش.
از درگاه خويشت ما را مران.
اي خداي مهربان!
به من روزي حلالت را وسعت بخش
و جسم و دينم را سلامت بدار
و خوف و وحشتم را به آرامش و امنيت مبدل كن و از آتش جهنم رهايم ساز...

"دكتر شريعتي"