Home
Contact
Feed

اليزه
انديشه
پندار
مطرود
نقطه ته خط
ميرزا پيكوفسكي
نگاه نو
خوابگرد
اورانيا
خيال
نيستان
ساقي
عقاب
روياي گمشده...
جمله ها و نكته ها
آغاز يك پايان
ترنم يك رويا...
ديباچه
ملكوت
تحريريه خاموش
عصر ايران
تابناك
فارس
ارم

  • دسامبر 2010
  • اکتبر 2010
  • اوت 2010
  • ژوئیهٔ 2010
  • دسامبر 2008
  • اکتبر 2008
  • سپتامبر 2008
  • اوت 2008
  • ژوئیهٔ 2008
  • ژوئن 2008
  • مهٔ 2008
  • آوریل 2008


 


 

  ۱۳۸۷ آذر ۲۹, جمعه  
بعضی وقت ها برای برداشتن یک قدم اساسی توی زندگی آنقدر این دست و اون دست می کنیم که گاهاً فرصت با ارزشی که  برای ما بوجود آمده از بین می ره. و همه دلایلی که برای متقاعد کردن اطرافیان می آوریم؛ خودمون رو نمی تونه متقاعد کنه... 
فقط یک دلیل ساده می تونه داشته باشه... ترس... ترس از اشتباه و شکست. 
همه ما بارها توی زندگی شکست می خوریم ولی تا وقتی که شروع به مقصر نشان دادن دیگران نکرده ایم، هنوز شکست نخورده ایم.
ولی مشکلات زندگی ما رو وادار می کنه که ریسک کنیم. و ریسک هم خطرات خودش رو در به دنبال داره...
بزرگترین خطر هم اینه که از ریسک بهراسیم؛ کسی که ریسک نمی کنه، در واقع کاری هم نمی کنه.

 

  ۱۳۸۷ آذر ۲۰, چهارشنبه  
ما... به عنوان يك انسان... با همه ادعاهايمان... داراي بزرگترين هديه هستيم. 
هديه زندگي...
و آنچه از اين هديه دريافت مي كنيم، بستگي به خودمان دارد. 
گاهي زندگي ما را آن چنان سريع به جلو مي‌برد كه وقت انديشيدن درباره‌ي لحظه‌ها را نداريم و اكثر مواقع مواهب آن روزها را ناديده مي‌گيريم. 
و گاهي اوقات بركات خداوند آنقدر واقع بينانه هستند... كه متاسفانه بي اعتنا از كنار آنها رد مي‌شويم.